Myst 5, End Of Ages, is een fenomenale afsluiting van een reeks meesterwerken

In augustus 2014 berichtte ik dat ik met angst en beven begonnen was aan Myst 5, het laatste deel in een tot nu toe onovertroffen serie PC games. Eind augustus 2016, dus twee jaar later, rondde ik het spel eindelijk af. Denk nu niet dat ik non-stop Myst gespeeld heb. Vanaf september 2014 tot juli 2016 heb ik er gewoon niets meer aan gedaan. Dat komt vooral doordat ik na een enthousiaste start een beetje vastliep in de allereerste wereld, Taghira. Ik had me namelijk met onverschrokken vastberadenheid voorgenomen om geen walkthrough te raadplegen. Dat is lege hovaardij gebleken. Toen ik het spel in juli weer oppakte, werd me al snel duidelijk dat ik misschien even zou moeten spieken. De puzzels zijn namelijk hondsdol moeilijk (niet te vergelijken met het oorspronkelijke Myst) en ik heb ook gewoon het geduld niet meer om weken aan een stuk mijn tanden op hetzelfde probleem stuk te bijten. Taghira bleek nog makkelijk. Daar behoefde ik alleen de bevestiging dat ik op het juiste spoor zat. In Todelmer dacht ik echt gek te worden.
Myst 5 is weer opgebouwd volgens de bekende formule van een centrale wereld met linking books naar vier andere werelden waar je dingen moet regelen/ophalen om een puzzel in de centrale wereld op te lossen. In de Myst games speelt het verhaal van de Dni, een volk dat het vermogen had hele werelden te scheppen binnen onze aarde, een centrale rol. In de eerste twee delen was dat niet zo sterk, maar geleidelijk aan werden de Dni en hun geschiedenis steeds belangrijker. Er ontstond zelfs een game dat parallel liep aan de Myst games, Uru – Ages Beyond Myst. Het volgt qua gameplay dezelfde formule. Zoals gebruikelijk is de vormgeving weer fantastisch. Mijn grafische kaart kreeg het er af en toe behoorlijk benauwd van, terwijl er toch echt geen sprake is van de hoge framerates die zo typerend zijn voor schietspellen. Toch had ik de indruk dat er een beetje bezuinigd moest worden op de grafische mogelijkheden. Alles ziet er wel gelikt uit, maar de plaatjes waren soms ook een beetje minimalistisch qua aankleding.
Als het spel begint, ontmoet je Esher, die je zal helpen met aanwijzingen. In de loop van het spel verduidelijkt hij zijn rol, door er steeds op te wijzen dat de tablet die je moet vinden niet in handen mag vallen van Yeesha, de dochter van Atrus die je uit Myst 1 en 2 kent. Zij heeft het volgens Esher namelijk helemaal verpest, deels uit hoogmoed, deels uit onkunde. Esher wekt de indruk het laatst overgebleven lid van de Dni te zijn. Hij heeft de tablet nodig om de wereld van de Dni te restaureren. Yeesha zou zoiets niet kunnen, omdat zij een buitenstaander is. Naarmate het spel vordert hamert Esher hier steeds meer op, zo sterk zelfs dat het ongeloofwaardig wordt. Toen ik de tablet in handen kreeg heb ik het spel gesaved, voor het geval er meerdere eindes zouden zijn. In twee van die eindes kom je terug op het eiland Myst, dat in een deplorable toestand verkeert. Desondanks was het een feest van herkenning. Ik kan me nog moeiteloos het schitterende begin van Myst voor de geest halen, een openingsscene die me trof als een vuistslag.
I realized, the moment I fell into the fissure, that the book would not be destroyed, as I had planned. I continued falling into that starry expanse of which I had only a fleeting glimpse. I have tried to speculate where it might have landed. I must admit, however, such conjecture is futile. Still, the question of whose hands might one day hold my Myst book are unsettling to me. I know my apprehensions might never be allayed, and so I close, realizing that perhaps the ending has not yet been written. Kijk op youtube voor het openingsfilmpje.
Het nadeel van het uitspelen van een spel van olympisch formaat, of het uitlezen van een boek van dat formaat, is dat er niets meer na komt. Je kunt je misschien wel voorstellen hoe blij ik was toen ik direct na het uitspelen vernam dat Cyan Worlds een nieuw spel heeft gelanceerd, Obduction, dat volgens de eerste berichten weer helemaal van hetzelfde kaliber is. Het is net als met duizend-en-een-nacht, er is dus nog steeds iets om naar uit te kijken.

Hunne paardheden, de Konik en de Konikin, in de Oostvaardersplassen

Gisteren zouden we langs de IJssel gaan fietsen.
Maar na een aanrijding met een verwarde ree lag de auto met fietsdragermogelijkheid nog in de lappenmand. De vervangende auto kon ons wel naar de oostkant van de Oostvaardersplassen brengen, waar we nog niet in de zomer waren geweest. Het weer zette zijn beste beentje in om het kleurenpalet met prachtige wolkenluchten en schitterend licht te omlijsten. Al snel kwamen we Konikpaarden tegen die dicht tegen het pad aan stonden en lagen. We besloten om te lopen om de beesten niet te storen. Had niet gehoeven want na ons liepen anderen er langs zonder dat ze zelfs maar met hun staarten zwaaiden. Kennelijk zijn de oorspronkelijk halfwilde Koniks hier al halftam geworden. Toch vind ik dat je altijd voorzichtig moet zijn. Op de plek waar we net nog gelopen hadden stonden ineens twee hengsten te stoeien. Je zou er maar tussen staan. Bovendien was er nog een erg jong veulen waarvan de moeder misschien toch wat sneller in de verdedigingsmodus schiet. Behalve de paarden hebben we weinig van de beestenboel gezien.
De wandeling blijft mooi. Toen we er voor het eerst kwamen, zo rond 2000, was dit deel van het gebied nog een echt broekbos van wilgen en elzen. Doordat de dieren in strenge winters boombast moesten eten, stond het stuk bij de uitkijkhut na een aantal jaren vol met dode bomen. Tijdens stormen zijn die grotendeels omgeblazen en de rest rot gewoon weg.Struiken en rietland zullen overblijven. Jammer, want ik vond het wel iets sinisters hebben met al die dode bomen. Tegenwoordig is de wandeling vergroot. Je kunt onder het spoor door naar het overloopgebied, waar nu het hele jaar paarden zitten volgens mij. Maar eerlijk gezegd heb ik ze niet gezien. Al met al blijven de Oostvaardersplassen een schitterend natuurgebied. Ik hoop dat er nooit meer zo’n rund als Henk Bleker aan de macht komt, die het gebied in een ponypark wil veranderen met kavels voor rijke patsers. Laat dit gebied nu eens van ons allemaal blijven.

Watergeest nu geschikt voor mobiele apparaten

Tot mijn schrik bleek mijn dagboek nagenoeg onleesbaar op een smartphone. Het thema iTheme is daar niet op ingericht. Dan kon natuurlijk niet langer zo. Stel dat je op zoek bent naar pokemons en je wilt even checken wat Watergeest daarvan vindt. Er zijn mensen die van minder verward raken. Het nu gekozen thema Yoko is wel voor mobiele apparaten geschikt. Ik hoop dat het op tijd is om ellende te voorkomen.

Laatste fotoalbum vakantie 2015 gereed: op de bodem van het meer van Guerlédan

Het is eigenlijk stom toeval dat we bij het Lac de Guerlédan verbleven. Toen we in 2014 naar de Morvan gingen hoorden we van de buurman dat hij het jaar daarvoor het daar gelegen Lac de Pannecière droog had gezien. Leek me machtig interessant, maar pindakaas dus. Tijdens het zoeken van een bestemming voor 2015 keek ik voor de grap eens naar de plaats waar ik heel lang geleden met mijn ouders geweest was, Mur-de-Bretagne. Het eerste wat ik zag was het woord “vidange”, wat drooglegging betekent. Het ging om het Lac de Guerlédan, een groot stuwmeer midden in Bretagne. Al snel vonden we een leuk huisje (wat echt een heel leuk huisje bleek). Nog een weekje aan de kust geprikt en klaar waren we om over de bodem van een meer te lopen.
Het was een onvergetelijke ervaring. Een maanlandschap noemde men het in een folder. Een tikje overdrachtelijk klopte dat wel. Het meest fascinerend vond ik de bomen die er sinds pakweg 1930 nog steeds stonden. Maar wat vooral hielp om de bodem van het meer interessant te maken was het feit dat het kanaal van Nantes naar Brest er ligt. Veel sluisdeuren zijn weggehaald, maar sommige zitten er nog, meters diep in de modder. Het album voert van de stuwdam, na een uitstapje via een zijtak, naar het punt waar het meer begint, waar de restanten van het kanaal van Nantes naar Brest in het meer uitkomen. Een minder interessant stuk hebben we overgeslagen, want op een bepaald moment is droge modder gewoon droge modder. En het was er soms snoeiheet.
Klik hier voor het fotoalbum of kijk bij Fotoalbums in het menu.

Vierde album vakantie 2015 gereed: fietsen langs het kanaal van Nantes naar Brest

Fietsen langs oude kanalen is echt een hobby van ons geworden. Het is lekker vlak en met warm weer lommerrijk en verkoelend. Er is altijd wat te zien, meestal bootjes. Maar in dit geval niet, want het traject dat wij gefietst hebben, was vrijwel geheel onbevaarbaar, doordat de sluizen buiten gebruik waren of zelfs gedeeltelijk ontmanteld, of doordat het kanaal was dichtgeslibd. Toch lagen er soms boten tussen stukken die niet bevaarbaar waren, vermoedelijk vakantieverblijven of gewoon vergeten. In 1923 werd het kanaal afgesloten door de aanleg van de stuwdam voor het meer van Guerledan.
Officieel is het kanaal tussen het meer van Guerledan en Brest bevaarbaar, maar bij één sluis ontbrak zichtbaar al lange tijd een deur, dus dat is verouderde informatie. Van het meer richting Nantes is de situatie tot aan Rohan ronduit beroerd. Dichtgeslibde stukken tot aan Pontivy, compleet drooggevallen trajecten na Pontivy, en overal ontbrekende of defecte sluisdeuren. Verder dan Rohan zijn we niet gefietst, maar daar lag een groot, modern schip aan de kade, dus waarschijnlijk is de rest wel in orde. Zo’n kanaal in verval is wel heel schilderachtig. Dit jaar hopen we er weer een te bezoeken.
Klik hier voor het fotoalbum of kijk bij Fotoalbums in het menu.