Al vaker groepen paarden gezien in het Horsterwold, maar zoveel als afgelopen zondag nog nooit, toch al gauw zo’n tachtig tot honderd dieren. Vrijwel alle paarden liepen lekker te grazen, behalve sommige jonge hengsten die een beetje aan het dollen waren. Maar de meesten waren heel relaxed. We konden gewoon tussen hen door lopen op aanraakafstand zonder dat ze ons een blik waardig keurden (met uitzondering van de jonge dieren, die waren wel nieuwsgierig). Vermoedelijk betrof het hier een ontbijt of een brunch na een wilde groepsorgie waarin de veulentjes voor volgend jaar aangemaakt worden.
De grootte van de groep riep visioenen op van de wantoestanden in de Oostvaardersplassen. Maar gelukkig hier geen schuimbekkende gekkies die gillend met balen hooi de dieren komen redden. Laat het Horsterwold in vredesnaam vrij blijven van populisme.
Eind zeventiger jaren bouwde het Waterloopkundig Laboratorium van de toenmalige TH Delft in het Waterloopbos bij Voorst in de NO polder een 230 meter lange goot voor golfslagproeven op dijkbewapening. Zo hé, dat is nog eens een zin om een deur in te trappen. Na jarenlange afwezigheid mag dat ook wel, dunkt me. “Dunkt?” zult u vragen. Jazeker, ik schaam me niet om te dunken. Veel mensen lullen tegenwoordig zomaar iets na, maar mij dunkt het liever, dat geeft ruimte voor nuance.
Ter zake. In 1995 werd het terrein van het Waterloopkundig Laboratorium verkocht aan een investeerder die er een gigacamping van wilde maken. Gelukkig wisten omwonenden en natuurorganisaties die plannen te torpederen, waarna Natuurmonumenten het gebied in 2002 overnam. Het was inmiddels een uniek natuurgebied geworden, terwijl de waterwerken ook nog eens op de monumentenlijst stonden. Lange tijd gebeurde er weinig meer dan het opengooien van de oude waterlopen. Maar Natuurmonumenten wilde het Waterloopbos natuurlijk ontsluiten voor bezoekers en na diverse geldinjecties heeft men leuke resultaten bereikt. Het hoogtepunt is ongetwijfeld de van zichzelf saaie, want strak betonnen deltagoot, die omgetoverd is in een unniek stuk landschapskunst. Landschapkunst is typisch een Flevoland dingetje en dit project mag wel de kroon genoemd worden. Geniet van de sfeerimpressie en ga er eens kijken. Me dunkt dat je niet teleurgesteld kunt zijn. Vooral ook omdat er een genietwaardige horeca bij staat.
Onze laatste zomervakantie is alweer verbleekt in het geheugen, maar gelukkig is het eerste fotoalbum nu ook digi-gereed, zodat alles wat opnieuw voor onze geest staat openbaar is. Afgelopen zomer waren we in Devon in Zuid-West Engeland. Ons eerste huisje heette The Old Stables en lag in een sub-gehucht vlakbij het plaatsje Diptford. Dat rurale zuiden van Devon heet South Hams. Op een of andere manier hebben we dat geweten. Bijna alle wegen daar zijn precies één auto breed, met sporadisch passeerplekken die volgens ons geen twee auto’s breed zijn, maar op mirakuleuze wijze hebben we geen werk voor de uitdeukerij mee teruggebracht. Helaas hebben we ons niet ten volle in het gebied kunnen onderdompelen, omdat er twee dagen met klassiek Engels weer voorbij kwamen. Maar de eerste week moesten we toch een beetje uitrusten van de reis (op vrijdag gaat kennelijk iedereen in Zuid-Engeland naar Devon en Cornwall, en dan niet met de trein) en de banken in The Old Stables nodigden gewoon uit tot lekker lui lezen, wat we dan ook vol overgave gedaan hebben. Niet heel ver van ons huisje lag een interessant landgoed, Dartington Hall, waar je leuk zou moeten kunnen wandelen. Een ander object van verlangen was de South Devon Railway van Buckfastleigh naar Totnes. In Staverton bleek een leuk tussenstation te liggen vanwaar je de wandeling zou kunnen starten. Maar goed dat we dat gedaan hebben want anders was een van de twee er misschien bij ingeschoten door de regendagen. Wandelend langs de rivier de Dart zagen we twee keer een stoomtrein voorbij komen wat danig aan de feestvreugde bijdroeg op de verder toch al aangename dag.
De enige kustwandeling die we konden maken was die bij Noss Mayo, een gouden greep, want het leverde ons een plaatsvervangende impressie van de zuidkust op. Het lieflijke dorpje, waar zonder meer een detective gefilmd zou kunnen worden, ligt aan de monding van de minder bekende rivier de Yealm. Niettemin hadden we sterk de indruk dat alle zeilbootjes van al die mensen die ons onderweg opgehouden hadden met hun files precies daar lagen. Het waren er in elk geval heel veel. Wel begrijpelijk want we kunnen ons de charmes voorstellen van het niet hebben van een zeilbootje aldaar. Onze laatste grote tocht begon in Dittesham aan de river de Dart bij een veerpontje dat ons naar Greenway aan de overzijde bracht. Daar lag Greenway House, waar Agatha Christie heeft gewoond. Naar ons idee woonde zij vooral in haar boeken dus dat huis hebben we links laten liggen. Na een flinke tippel hoorden we in de buurt van Kingswear het geruststellende geluid van een stoomlocomotief. Het was die van de Paignton and Dartmouth Steam Railway wat volgens mij het grootste stoomtraject van heel het nog-verenigd koninkrijk is. Het eindstation heet Kingswear for Dartmouth. Je kon vroeger daar met de stoomboot van dezelfde maatschappij oversteken. Nu zijn er diverse pontjes. Na Dartmouth was het nog flink voortstappen, maar de dag was zeker een hoogtepunt.
Heb je ook zin in een vakantiehuisje in Zuid-West Engeland? We kunnen verhuursite Helpful Holidays van harte aanbevelen. Correcte informatie en behulpzaam. En soms ook betaalbaar.
Hier is de link naar het fotoalbum devon 2017 week 1. Je kunt de fotoalbums ook in het menu rechts vinden.
