Wie is de man bij de veerpont ’s Gravendeel 1957

Eerder vermelde ik al mysterieuze negatieven in de archieven van mijn vader. Ze behoorden volgens mij toe aan onze buren van Giessenstraat 57 Dordrecht, die van Indonesische komaf waren. Een aantal foto’s toont de veerpont naar ’s Gravendeel met een Indonesische jongeman die daar kennelijk veel bekijks trok. Ik ben benieuwd wie hij is. Het was toch geen beroemdheid? Ik weet op basis van de foto’s dat hij op een motorfiets reed. Ik ben ook benieuwd wie de bemanningsleden van de pont zijn. Als je iets weet vertel het me dan via het commentaar. Of geef tips over hoe je mensen op kunt sporen.

Een week op het eiland Yell

De laatste week van onze Shetlandvakantie in 1989 gingen we naar het eiland Yell, dat tussen het hoofdeiland en het noordelijkste eiland Unst in ligt. Op Yell valt het minst te verhapstukken. Qua middelen van bestaan dan, want de natuur is er erg mooi. Zo zat er redelijk dicht bij ons huis een kolonie grijze zeehonden. Die moest ferm beslopen worden want vol vertrouwen waren ze niet. En ik had maar een 200mm lens bij me. Verder struikelden we op een miezerige dag zowat over een otter, de eerste keer dat we er een van dichtbij zagen. Ons huis dat Skibhoul heette volgens de eigenaar herbergde een lokale fauna aan spinnen. En afgezien daarvan was het sowieso iets voor een griezelfilm, de bewoners van het plaatje Burravoe spraken er schande van. Maar je bent jong en dan valt alles mee. Klik op een foto als je alle foto’s wilt bekijken in de gallery.

Smaragdhagedissen galore

Dat overkwam ons tijdens de laatste week van onze zomervakantie 2013 in Frankrijk. Normaal zijn het schuwe dieren waar je hooguit een glimp van kunt opvangen. Maar bij ons huisje in het gehucht Les Bournats stikte het ervan. Net als gewone hagedissen en hazelwormen. Ik kon dus rustig op de loer gaan liggen tot ze voor mijn lens kropen. Evengoed zijn de foto’s niet allemaal scherp, maar in elk geval zitten er geen takken voor de beesten. Het huisje was ook prima, met name omdat het een overdekt terras had, wat best goed uitkwam tijdens de enkele bui die zich durfde te ontlasten. Wil je meer zien dan kun je op een foto klikken.

Het eindpunt van de buslijn naar de Staart

Ik ben de laatste maanden bezig om het fotoarchief van mijn vader door te spitten. En daar deed ik een wonderlijke vondst, een filmpje dat niet van mijn vader is maar vermoedelijk van onze toenmalige buren die op Giessenstraat nr 57 woonden. Ik denk dat hij het filmpje voor de buurman heeft ontwikkeld en afgedrukt, maar vergeten is het terug te geven.

Op een van de foto’s staat de bus (van de EDAD) die van Krispijn naar de Staart (wijken in Dordrecht) reed. Het eindpunt lag bij ons voor de deur. Twee van de chauffeurs waren kennissen van mijn ouders, mogelijk uit de tijd van de RANO, de ziekenhuisomroep. Mijn moeder nodigde hen vaak uit voor een kopje koffie. Met een van de chauffeurs mocht ik een keer meerijden, waarbij ik mezelf tussen het raam en zijn stoel moest persen. Dat was een avontuur. Later mocht het niet meer, jammer maar wel begrijpelijk. Dit verhaal speelt pakweg in 1956.

La Transhumance: een tocht van schapen en mensen

Ons vakantiehuisje in de Cantal bleek op een etappe van de Transhumance te liggen. Dat is een jaarlijks terugkerend gebeuren waarbij herders een kudde schapen en toeristen vanuit de dalen naar de bergweiden herderen (of omgekeerd). Er waren minder mensen dan schapen in het gezelschap, maar voor ons is dat al te druk. De gewone wandelingen trokken gelukkig minder bekijks, zodat we op ons gemak naar spelende eekhoorns konden kijken. Zegge en schrijven één redelijk scherpe foto, want eekhoorns poseren niet. Klik op een foto om het bijbehorende fotoalbum te bekijken.

Een space shuttle in de Cantal

In 2013 verbleven we twee weken in de Cantal in Frankrijk. Ons vakantiehuisje was een prachtig verbouwde schuur die onder een bepaalde hoek aan de neus van een ruimteschip deed denken. Het lukte maar net om er te komen zonder omrijden, want de pas was nog maar twee dagen open. Het was voor onze komst extreem koud geweest waardoor de sneeuw niet verdwenen was. Ook leuk van dat jaar was dat het pad door de kloof van de Jordanne net grondig vernieuwd was. Dat maakte de wandeling waarschijnlijk een stuk aangenamer. Klik op een foto om het fotoalbum te bekijken.

Wandelen rond de Botshol

Een oude wandeling inmiddels, uit 2018. De Botshol ligt noordelijk van de Vinkeveense plassen in een puntje van Utrecht dat Amsterdam aantikt. Het is een oude verveningspolder, dat wil zeggen dat het landschap en dan vooral de plassen ontstaan zijn door turfwinning. Het gebied is dankzij de beschermde status nog grotendeels ongeschonden en niet ten prooi gevallen aan de watersportgekte die van de Vinkeveense plassen in de zomer zo’n onaangenaam gebied maakt.

Responsive CSS-only Dropdown Menu

Wat nou zul je zeggen? Een beetje vakjargon. Het gaat om een menu in een website dat openklapt als je erop gaat staan (of klikt op een smartphone). Normaal wordt zo’n menu gemaakt met een programmeertaaltje dat Javascript heet. Ik ben daar geen fan van, dus was ik 9 jaar geleden erg blij dat ik een alternatief vond: een menu dat helemaal gemaakt wordt met de opmaakinstructies van HTML. Deze instructies worden meestal verpakt in zogenaamde style sheets (CSS). CSS-only verwijst dus naar een menu waar geen programmeertaal aan te pas komt. Wat onzin is want CSS is ook gebaseerd op Javascript voor zover ik weet. Maar het klinkt goed.

Het enige menu dat ik ooit op deze manier gebouwd heb, draait op de site van het brochuremuseum. Als je daar op ENTER hebt gedrukt, kom je op een nieuwspagina. Linksboven staat een menusymbool (in de rode cirkel). Ga daar op staan (klik erop) en het menu rolt uit (tegen een gele achtergrond). Beweeg naar een menuonderdeel (zonder het button gebied te verlaten) en het volgende menu rolt uit. Heeft me ruim twee maanden gekost, maar dan heb je ook wat.

De centrale van Dordrecht

De kolencentrale is altijd een gezichtsbepalend element geweest in Dordrecht. We woonden er vlakbij en dankzij de hoge schoorstenen bleef de witte was redelijk wit. Of anders gezegd, er was daar zat industrie om de was te verontrusten. Op de eerste foto de centrale met één gas unit. De tweede toont de latere versie met twee gas units. De derde toont het slopen van de pijpen van de kolencentrale. Dit alles speelt zo’n beetje rond 1970.

In 1982 is de centrale helemaal gesloopt. Tegenwoordig staan op het terrein o.a. een gevangenis en een ander opslagbedrijf. Gezichtsbepalend element is nu de brug over de Merwede, in de volksmond de Papendrechtse brug.

foto’s William Beernink