Ameland in panorama’s | 2: het strand

Let op: klik op een kleine afbeelding om een grote foto te zien.

De zee, met aan de Noordzeekant de prachtige stranden, speelt vanzelf een heel belangrijke rol op Ameland. Hoewel de stranden de laatste jaren steeds smaller zijn geworden, is de term weidsheid toch nog steeds van toepassing. Er is overigens een plek op Ameland waar het strand sinds 1990 steeds breder is geworden: de Balg. Dat is een grote zandvlakte met een lagune, die ontstaan is doordat een zandhaak aan de noorwestpunt zich in oostelijke richting begon te verplaatsen. Ergens rond 1993 maakte deze haak weer contact met het strand ter hoogte van Ballum. Het zo ontstane binnenmeer werd als gevaarlijk voor mensen gezien, mede vanwege mogelijk drijfzand, waardoor Ballum in één klap van zijn badstrand werd beroofd. Deze situatie duurt voort tot vandaag de dag. Rijkswaterstaat schat de totale cyclus van opbouw en afbraak van de Balg op 2 generaties, zo’n 40 tot 50 jaar. Dat betekent dat de Ballumers tot pakweg 2035 moeten wachten voor zij hun strandtoerisme weer kunnen binnenhalen. Geen nood overigens, want voor de natuurliefhebber is de Balg iets speciaals en er staat evengoed een leuke strandtent met prima versnapperingen. Op de westkant van de Balg vindt nieuwe duinvorming plaats, de zogenaamde groene duintjes. Een paar jaar geen zware stormen en het kan zomaar beklijven.
Het echte badstrand vind je vooral bij Nes en Buren. Dit winterseizoen is men volop bezig met het ophogen van het badstrand aldaar, maar ik vermoed dat er in deze periode toch weinig zwemvertier te bespeuren valt. Ook hier staan twee populaire strandtenten. Die van Nes heet “De Buren Van Nes” wat mogelijk op het echte eilandse gevoel voor humor zou kunnen duiden. Het bijzondere van deze tent is de webcam die richting het westen over strand en zee uitkijkt. Niet zo lang meer overigens want in november begint men met de bouw van een nieuwe tent, waarschijnlijk om het geheel stormvaster te maken.
Aan de oostkant van Ameland ligt een ruig natuurgebied, bestaande uit het Oerd met duinen en natte valleien, en de Hon, een aangroeiende zandvlakte met lagere duinen en nieuwe duinvorming. De zee breekt op dit stuk af en toe door richting het wad, maar de overheersende westenwind wist de sporen daarvan vrij snel weer uit. Als je nog goed op goede voet staat, is een wandeling vanaf de laatste strandovergang naar de Hon een belevenis. Zo’n tocht kun je overigens ook op Terschelling en Schiermonnikoog maken. Op Vlieland niet, daar moet je juist in westelijke richting lopen. Je ziet geen kip daar met uitzondering van een dagelijkse lading mensen die door de strandexpres wordt rondgereden. Lang duurt het nooit en daarna heb je het rijk weer alleen. Kort en goed, een en al weidsheid die zich prima in panorama’s laat vastleggen. Klik op de foto’s voor een vergroting.

Ameland in panorama’s | 1: de overtocht

Let op: klik op een kleine foto om een grote foto te zien.

Tijdens ons laatste bezoek aan Ameland herinnerde ik mij tijdig dat er een panoramafunctie op mijn nieuwe camera zit. Omdat ik Ameland al vanuit iedere mogelijke hoek heb gefotografeerd in modern klassiek 3:4 formaat besloot ik mij nu eens geheel op het panoramaformaat te storten. Dit ondanks het feit dat de panoramafunctie op de Panasonic FZ200 verre van perfect is. Zo lukt een panorama bij laag contrast niet en zitten er vaak verticale strepen in het beeld. Ik vermoed dat dit laatste te maken heeft met het tempo waarin je de camera rondzwiert. Moet ik nog eens uitgebreid testen. Feit is dat de meeste andere merken camera’s en smartphones op dit punt veel beter presteren. Soms hield de camera voor het einde van de zwaai op. De opnamen die toch goed waren zijn daardoor veel meer breedbeeld dan panorama. Maar evengoed mooi, want bij de weidse wadden horen weidse foto’s. De foto’s zijn allemaal gereduceerd tot een breedte van 1920 pixels. Klik op een foto om de grote versie te zien.
Een reis naar Ameland begint natuurlijk met de overtocht met een veerboot, die Sier of Oerd heet. De regelmatige dekken met veel parallelle lijnen lenen zich uitstekend voor een panorama vanwege de typische vervorming die optreedt. In een landschap zonder dichtbijgelegen objecten is het vervormingseffect veel kleiner. Dat blijkt bijvoorbeeld al uit de foto waarbij je tussen de pijpen door zusterschip de Sier aan ziet komen. Overigens is het verbazend om te zien dat zo weinig mensen aan dek zijn bij zulk fraai weer. Velen blijven zelfs in hun auto zitten. Hoe blasé kun je zijn? Verdienen zulke mensen het geschenk van de wadden wel? Zelf hebben we deze overtocht al minstens twintig keer gemaakt, maar uitkijken over de waddenzee blijft een feest.
Vanuit historisch oogpunt zijn de opnamen van de veerdam op Ameland interessant. Binnenkort start men namelijk met een omvangrijke opknapbeurt, waarbij de pier en de veerdam opgehoogd zullen worden. De kop van de veerdam toont nu al de nodige verzakkingen. En de meerpalen zien er ook bepaald niet meer als nieuw uit. Bij springtij en harde wind staat de boel soms onder water en slaan er golven over de veerdam heen. De veerdam is dan gesloten voor alle verkeer en de veerdienst ligt stil. Eind 2016 moet dat allemaal verleden tijd zijn.

Ameland was deze keer heel anders

“Het wad is nooit hetzelfde” zeggen ingewijden vaak. Een open deur natuurlijk, want het is eb of het is vloed, het regent of het schijnt, het is guur of het is lekker. Maar het blijft toch heel erg water, modder en zand. Geen kwaad woord daarover, want ik vind het mieters. Maar wat ik wil zeggen is dat Ameland toch elk jaar herkenbaar hetzelfde is, met hooguit weer wat meer accommodatie ten behoeve van de altijd maar vrijer wordende markt (tot heel het eiland vol zit, dan ben ik weg). Hetzelfde eiland biedt kort gezegd een wisselende aanblik. Maar zo wisselend als dit jaar zagen we het nooit.
We gingen van 14 tot 21 maart. En meteen werden we al geconfronteerd met een bericht dat de veerboot vertraging had opgelopen door extreem laag water. Nou ja zeg, in 22 jaar niet meegemaakt. En nog wel extreem ook. Toen we later een tocht naar Oerd en Hon maakten, de natuurgebieden op het oostelijk deel van het eiland, zagen we pas wat er aan de hand was. Er woei al dagen een ferme oostelijke wind, waardoor de Waddenzee niet goed meer volliep vanuit het westen. We konden deze keer helemaal de haak van de Hon aflopen, de zandrug die vanaf het Noordzeestrand de Waddenzee insteekt. En zelfs daar voorbij, want de platen aan de Waddenzee kant stonden al een tijd erg droog. Dat bleek bijvoorbeeld uit de verste kreek in het duingebied. Die stond nu vrijwel droog terwijl er anders in elk jaargetijde goed water in stond. De uitgestrektheid van dit deel van het eiland kwam nog meer tot zijn recht dan normaal: een kilometers grote zandvlakte. En geen kip te zien. Een keer zagen we types in een auto. Je mag namelijk in het winterseizoen met je auto het strand op; een tegemoetkoming aan het populistische janhagel waarschijnlijk (we hebben een fourwheeldrive en nou zullen we fourwheeldriven ook, daar doen die linkse natuurbeschermers mooi niks tegen). In het warme seizoen kun je hier wel tot twintig types tegenkomen, dan is het ineens niet zo rustig meer.
De weidsheid inspireerde me tot talloze foto’s die samen een panorama moesten vormen, want de in-camera panoramafunctie werkt niet door het gebrek aan contrast. Maar uit de hand is de kans op succes beperkt zoals het 180 graden panorama vanaf het Pinkegat (tussen Ameland en Schiermonnikoog) laat zien. Toch geeft het een indruk van weidsigheid en dat is mooi. Uitleg van de foto’s zie je zoals altijd door er met de cursor op te gaan staan. Door te klikken krijg je een grotere foto te zien.

Het eeuwig bewegende zand van Ameland

Dankzij de webcam van strandtent De Buren Van Nes wisten we al dat het water heel hoog was gekomen tijdens de grote januaristorm. Tijdens ons bezoek deze maand konden we met eigen ogen zien dat er heel wat was weggeslagen. Kijk maar eens naar de foto van strandtent Het Strandhuys in Buren. De trap die op het strand hoort uit te komen, hangt er nu bijna twee meter boven. Dat is een flink pak zand alles bij elkaar.
Toen we later van daar af naar de vuurtoren wandelden, zagen we dat er bij de westpunt, tussen paal 2 en 3, ook flink wat van het duin was weggeslagen. Het begroeide gebied dat normaal achter de duinen ligt, grensde nu op sommige plekken aan het strand. Volgens Rijkswaterstaat is dat allemaal niet zo erg omdat er in het stormvrije seizoen weer veel zand wordt vastgelegd. Op het strand tussen paal 3 en de balg (tot paal 7) vindt tegenwoordig veel duinvorming plaats, de zogenaamde groene duintjes. De storm heeft daar ook flink huisgehouden, maar de jonge duintjes waren nu alweer aan het groeien. Als er dit seizoen geen grote stormen uit het noorden meer komen, dan zal het inderdaad wel los lopen. En mocht het allemaal bedreigend worden dan gaan ze natuurlijk meteen zand opspuiten. Zo zal het badstrand na het zomerseizoen opgespoten worden, waardoor de trap van het Strandhuys weer gewoon op het strand zal uitkomen.

De Lumix FZ200 blijkt gelukkig toch geen kat in zak en as

In mijn vorige bericht vertelde ik dat de eerste opnamen met mijn nieuwe camera mij het ergste deden vrezen. Maar ik kwam tot de conclusie dat ik met het bewaken van de juiste instellingen en met 1/3 stop onderbelichting goede resultaten moest bereiken. En dat blijkt zo te zijn. Het is zelfs nog maar de vraag of die belichtingscorrectie wel nodig is. Misschien moet ik maar eens serieuzer naar het live histogram kijken en op grond daarvan corrigeren.
De eerste foto toont ons vakantiehuisje op Ameland. De belichting heb ik achteraf gecorrigeerd met plus 1/3 stop! De in-camera panoramafoto vanaf hetzelfde punt laat precies dezelfde belichting zien. Dus klassieke integraalmeting met nadruk op het centrum werkt kennelijk prima. Wel ontdekte ik verrassende gebreken in de panoramafunctie. Als je flink vergroot zijn er massa’s verticale strepen te zien. Bovendien is de resolutie erg laag en zijn details dicht gesmeerd. Dat moet toch echt wel beter kunnen, Panasonic. Is de omgeving contrastarm, dan lukt het maken van een panorama niet. Sowieso heeft de camera moeite met laag contrast; op een egale zandvlakte kun je niet scherpstellen. De fz18 deed dat volgens mij beter. Ik moet dus nog eens goed experimenteren met alle verschillende manieren van scherpstellen.
De foto van het reetje is door het niet al te schone slaapkamerraam genomen. Gelukkig heeft de camera scherpgesteld op het onderwerp en niet op het vuil dat op het raam zat. Later ontdekte ik dat er een functie is om door glas e.d. heen te fotograferen. Maar voor deze foto zou ik daar niets aan gehad hebben, want het reetje poseerde niet en was snel weer verdwenen, dus moest ik meteen schieten.

Verpaarding Ameland zet door ondanks crisis

Ik moet het eerlijk bekennen: na ons korte verblijf op Ameland raakte ik in een post-wadden dip. Daar overheen kwamen dan nog berichten over de totale zinloosheid van het sociaal mediagenieken, zodat zelfs ik dacht: “wat de fuk”. Maar ja, dan maakt de ontnuchtering weer plaats voor flevolandse nuchterheid, onder het motto “uit de klei ben je vrij”. Zodoende durf ik toch weer een bericht te plaatsen. Het gaat over de paarden op Ameland, waar er nog steeds meer van komen. Is ook niet te verbazen als je bedenkt dat er veel te veel koeien zijn in Nederland en dat moslims geen 225 euro meer over hebben voor een lammetje. Het weiland vol zetten met tenten en caravans mag bestemmingstechnisch en waddensociaal niet, dus blijven over de paarden. De hobby die rijke stinkers en jonge meisjes gemeen hebben. Hier zit een les in, ik kom er nog wel op.
Ik ben dol op koeien hoor en ik fotografeer ze ook graag. Maar paarden zijn eveneens fotogeniek, zodat ik diverse keren het geluid van een denkbeeldige sluiter aan mijn digitale camera wist te ontlokken. Belichting en paard werkten mee zodat ik een paar aardige plaatjes kan tonen. De eerste foto is gemaakt in kweldergebied het Nieuwlands Reid, de andere twee stammen gewoon uit de polder bij Buren. Hittige beestjes, toch?

Dubbelzien op Ameland | Nog een Geitenduin.

Meer over Ameland op de nieuwe versie van Watergeest.

Eind september, begin oktober zaten we op Ameland. Het was redelijk droog, maar de wind snoeide hard. Men zegt dan in de volksmond dat je lekker je hoofd leeg kunt laten waaien, maar het mijne waait eerder vol. Met snot. Ik zal een gevoelig hoofd hebben, niet zo één als in de volksmond. Het snot viel ook wel mee, maar de voorhoofdsholten hadden minder pret, zodat ik zo’n ouwewijvenbandje heb gekocht om mijn voorhoofd uit de wind te houden.
We hadden een huisje gehuurd in het mooiste gebied van Ameland, het duingebied achter de Zwarte weg. Daar liggen rietgekapte vakantiehuisjes op grote percelen duingebied. Althans dat deden zij. Want de nieuwe trend is de oude huisjes te slopen en dan op hetzelfde perceel twee enorme villa’s te zetten van een formaat dat zelfs als woonhuis royaal genoemd zal worden. Met weekhuurprijzen van tweeduizend euro plus in het hoogzeizoen. Op Ameland gebeurt nu hetzelfde als lang geleden op de Duitse wadden is gebeurd: er wordt een luxe vakantieoord van gemaakt. De Duitse wadden zijn daardoor onbetaalbaar geworden. Nu zijn onze wadden aan de beurt. Niet de slimste strategie in tijden van een crisis die nooit meer over dreigt te gaan. Voor ons mooie duingebied is het resultaat dat de huizen nu mannetje aan mannetje staan, zodat het vrije gevoel langzaamaan verdwijnt. Plus het psychologische effect dat wanneer iemand zoveel geld betaalt, hij en zij ook denken dat zij alles mogen, met name tot diep in de nacht lallen, zuipen en luidkeels boeren op het terras. Dat soort volk wens ik bij voorbaat kutzomers toe.
Een mooi voorbeeld van de verkramping van het duingenot is het huisje “Het Geitenduin”. Elke keer als wij erlangs reden op de fiets zeiden wij tegen elkaar: “als we de hoofdprijs winnen, dan is dit het huisje van onze dromen.” Maar nu hebben ze er een kopie naast gezet. Die heeft nog geen naam, maar ik verwacht niets beters dan “Het Geitenduin 2”. Als zij het nou nog “Het Bokkenduin” zouden noemen. Hoe het ook zij, de ruimtelijke beleving is op deze manier goed verpest.