Moerasgedeelte van natuurvijver geheel vernieuwd met speelzand

Het mooiste deel van mijn tuin vind ik nog steeds mijn vijver. Die bestaat uit een diep gedeelte (70%) en een ondiep gedeelte (30%), het moeras. Dat moeras is op eigen kracht helemaal volgegroeid. De oevers werden steeds breder en het wateroppervlak werd steeds kleiner. Uiteraard werd het moeras ook steeds ondieper. Om de kikkers een mooie plek te bieden om hun eieren af te zetten, moest ik het moeras elk jaar voor het invallen van de winter al grotendeels vrijmaken van planten en tegelijkertijd een beetje uitdiepen. Sinds 2014 kwam ik daarbij onkruid zoals heermoes tegen. Dapper heb ik geprobeerd om het te wieden, maar tevergeefs. In september afgelopen jaar zag ik dat het heermoes ook rondom de vijver opdook. Daarom besloot ik tot een drastische operatie: het moeras en omgeving helemaal kaalstrippen tot ik geen spoor meer van het onkruid terug zou vinden.
Het was een hele klus. Meer dan negentig grote vuilniszakken (15-20 kg elk) met planten en aarde heb ik naar het vuilperron gereden. In november was het moeras leeg en de omgeving kaal. Ik heb het braak laten liggen tot begin maart. Gelukkig kwam er nergens meer onkruid op. Toen kon ik beginnen met de wederopbouw. Ik ben weer uitgegaan van zand als moerasondergrond. Ik had natuurlijk geen andere keus, want vijveraarde zou veel te veel voedingsstoffen in het water brengen, waardoor ik jarenlang tegen algengroei aan zou moeten kijken. De dam die tussen het diepere deel en het moeras ligt, heb ik afgedekt met flagstones. Voorheen lag er grind met een paar grotere rolkeien. Maar de steunmat van kunststof gaas die dat alles bij elkaar hield, moest ik tegelijk met het onkruid verwijderen. Juist de steunmat had me gehinderd bij het wieden van het heermoes, dus die wilde ik niet terug.
Aan de kant van het voormalige speelhuisje, de enorme bulk aan klimop die op de foto’s te zien is, heb ik het muurtje met één steen verhoogd. Tevens heb ik het muurtje 15 cm dichter bij de vijver gelegd. Wat overbleef was een heel smal randje voor oeverplantjes, maar de ervaringen uit het verleden (geen garantie overigens) hebben geleerd dat die zone heel snel aan kan groeien. Grappig is dat het zand dat boven het water uitsteekt altijd nat blijft. Kennelijk zuigt het water op. In de eerste dagen na het aanbrengen van de “droge” zandlaag van een paar centimeter dik kreeg ik daardoor nog de schrik van mijn leven. Het water was in één nacht 5 centimeter gezakt. Omdat ik tegelijkertijd de flagstones had gelegd, was ik bang dat er een lek was ontstaan in het rubber dat de dam afdekt. Ik had namelijk op de dam moeten staan om de middelste 2 stenen te plaatsen. En het zandlichaam onder het rubber had ik om een houten constructie heen geboetseerd (letterlijk, want het was hetzelfde zand als waarvan je zandsculpturen bouwt). Mogelijk zat er een scherp stuk in die constructie waar ik het rubber door mijn gewicht tegenaan gedrukt had. Maar gelukkig bleek het dus allemaal te komen doordat het zand als een gek water opzuigt.
Heel grappig is dat de salamanders (zo’n zestig wonen er tijdens de voortplanting in de vijver) de zandbodem van het moeras waanzinnig interessant vinden. Zodra het water weer helder was, zag ik dat er ruim twintig rondkropen over het zand. Ook in de weken erna bleven ze er actief, toch altijd minstens tien exemplaren. Vanochtend waren ze ineens allemaal verdwenen. Ik heb geen reigersporen gezien, dus ik vermoed dat de trek begonnen is. In het diepere deel zie ik ook geen voortplantingsactiviteiten meer, dus het zou kunnen kloppen.
Verbaas je niet over de stokjes rond de vijver. Onze Wiezel denkt dat rulle, vrij toegankelijke aarde bedoeld is als kattenbak. Ik heb de satéstokjes met de scherpe kant naar boven in de grond gestoken. Wie hier dierenmishandeling in ziet, a) is niet goed wijs, b) heeft nooit in haar onsmakelijke drollen gegrepen (beide antwoorden zijn juist).
Je weet toch dat je op de kleine fotootjes moet klikken om de grotere te zien?