Zadenkluizen van St Andrew zijn geopend

De vakantiegalleries zijn verwerkt dus kan ik weer eens om me heen kijken. Op dit moment vertoef ik in een andere wereld waar ik de zadenbank van St Andrew toegankelijk heb gemaakt. Die bank lijkt overigens geplunderd, het is er een chaos. Ben benieuwd wat ik nog meer zal aantreffen.

Wat schittert er aan (het) Firmament?

De volgende game van de Myst makers heet Firmament. Het belooft weer een unieke steampunk ervaring te worden. Alleen laat ie nog een poosje op zich wachten. Want eerst moet de VR-versie gelanceerd worden en het ontwikkelen van games voor VR blijkt niet mee te vallen. Bekijk de trailer op jijbuis: https://www.youtube.com/watch?v=9-DpB7tXs4g&t=15s

Eindelijk Obduction uitgespeeld

Meer dan twee jaar geleden begon ik Obduction te spelen, een spel uit de stal van Cyan. Het eerste deel in het dorp Hunrath ging vlotjes. En er was een typisch Myst treintje, dus mijn geluk kon niet meer stuk. Maar toen moest ik een apparaat activeren met een code die ik nergens kon vinden. Ik heb het spel een tijdje weggelegd en pakte het ruim een jaar later weer op. Waarbij ik direct maar naar de walkthrough greep, want ik had geen zin om weer eindeloos rond te dolen. Vervolgens liep ik vast in de volgende wereld. Weer de boel een tijd weggelegd. Twee weken geleden heb ik de draad opgepakt met het voornemen het nu echt af te maken. Daar kwam vooral in Kaptar de walkthrough van pas, want ik herkende de opgepakte draad nauwelijks. En nu is het eindelijk afgelopen met in totaal 61 uur speeltijd volgens Steam. Ik heb ervan genoten, mede ook vanwege de schitterende graphics. Een echte Myst ervaring, maar wel erg moeilijk af en toe.

Myst 5, End Of Ages, is een fenomenale afsluiting van een reeks meesterwerken

In augustus 2014 berichtte ik dat ik met angst en beven begonnen was aan Myst 5, het laatste deel in een tot nu toe onovertroffen serie PC games. Eind augustus 2016, dus twee jaar later, rondde ik het spel eindelijk af. Denk nu niet dat ik non-stop Myst gespeeld heb. Vanaf september 2014 tot juli 2016 heb ik er gewoon niets meer aan gedaan. Dat komt vooral doordat ik na een enthousiaste start een beetje vastliep in de allereerste wereld, Taghira. Ik had me namelijk met onverschrokken vastberadenheid voorgenomen om geen walkthrough te raadplegen. Dat is lege hovaardij gebleken. Toen ik het spel in juli weer oppakte, werd me al snel duidelijk dat ik misschien even zou moeten spieken. De puzzels zijn namelijk hondsdol moeilijk (niet te vergelijken met het oorspronkelijke Myst) en ik heb ook gewoon het geduld niet meer om weken aan een stuk mijn tanden op hetzelfde probleem stuk te bijten. Taghira bleek nog makkelijk. Daar behoefde ik alleen de bevestiging dat ik op het juiste spoor zat. In Todelmer dacht ik echt gek te worden.
Myst 5 is weer opgebouwd volgens de bekende formule van een centrale wereld met linking books naar vier andere werelden waar je dingen moet regelen/ophalen om een puzzel in de centrale wereld op te lossen. In de Myst games speelt het verhaal van de Dni, een volk dat het vermogen had hele werelden te scheppen binnen onze aarde, een centrale rol. In de eerste twee delen was dat niet zo sterk, maar geleidelijk aan werden de Dni en hun geschiedenis steeds belangrijker. Er ontstond zelfs een game dat parallel liep aan de Myst games, Uru – Ages Beyond Myst. Het volgt qua gameplay dezelfde formule. Zoals gebruikelijk is de vormgeving weer fantastisch. Mijn grafische kaart kreeg het er af en toe behoorlijk benauwd van, terwijl er toch echt geen sprake is van de hoge framerates die zo typerend zijn voor schietspellen. Toch had ik de indruk dat er een beetje bezuinigd moest worden op de grafische mogelijkheden. Alles ziet er wel gelikt uit, maar de plaatjes waren soms ook een beetje minimalistisch qua aankleding.
Als het spel begint, ontmoet je Esher, die je zal helpen met aanwijzingen. In de loop van het spel verduidelijkt hij zijn rol, door er steeds op te wijzen dat de tablet die je moet vinden niet in handen mag vallen van Yeesha, de dochter van Atrus die je uit Myst 1 en 2 kent. Zij heeft het volgens Esher namelijk helemaal verpest, deels uit hoogmoed, deels uit onkunde. Esher wekt de indruk het laatst overgebleven lid van de Dni te zijn. Hij heeft de tablet nodig om de wereld van de Dni te restaureren. Yeesha zou zoiets niet kunnen, omdat zij een buitenstaander is. Naarmate het spel vordert hamert Esher hier steeds meer op, zo sterk zelfs dat het ongeloofwaardig wordt. Toen ik de tablet in handen kreeg heb ik het spel gesaved, voor het geval er meerdere eindes zouden zijn. In twee van die eindes kom je terug op het eiland Myst, dat in een deplorable toestand verkeert. Desondanks was het een feest van herkenning. Ik kan me nog moeiteloos het schitterende begin van Myst voor de geest halen, een openingsscene die me trof als een vuistslag.
I realized, the moment I fell into the fissure, that the book would not be destroyed, as I had planned. I continued falling into that starry expanse of which I had only a fleeting glimpse. I have tried to speculate where it might have landed. I must admit, however, such conjecture is futile. Still, the question of whose hands might one day hold my Myst book are unsettling to me. I know my apprehensions might never be allayed, and so I close, realizing that perhaps the ending has not yet been written. Kijk op youtube voor het openingsfilmpje.
Het nadeel van het uitspelen van een spel van olympisch formaat, of het uitlezen van een boek van dat formaat, is dat er niets meer na komt. Je kunt je misschien wel voorstellen hoe blij ik was toen ik direct na het uitspelen vernam dat Cyan Worlds een nieuw spel heeft gelanceerd, Obduction, dat volgens de eerste berichten weer helemaal van hetzelfde kaliber is. Het is net als met duizend-en-een-nacht, er is dus nog steeds iets om naar uit te kijken.

Myst V = Myst revisited

Al eerder vertelde ik dat mijn passie voor adventure games driftig tanende was. Het laatste spel dat ik helemaal heb uitgespeeld, was Return to Mysterious Island, geen hoogvlieger , maar wel vol acceptabele puzzels qua moeilijkheidsgraad. Daarna lukte me het niet meer om geboeid te raken. Ik heb de volgende spellen geprobeerd (en de euvels erbij gezet):
Cameron Files 1 – vreselijke trage ontwikkeling
Memento Mori – ik blijk detectivegames te haten
Still Life – idem
The moment of silence – idem
Darkness within – idem
Drawn – te kinderlijk
Fahrenheit – actie elementen, een gruwel, brrrrr
Paradise – grafisch adembenemend, maar te hondsmoeilijke puzzels
So Blonde – leuk, maar te leuk, te veel Monkey Island
Je begrijpt dat ik dacht dat het voor mij helemaal voorbij was met games. Na ooit aan de haak geslagen te zijn door het onovertroffen Myst, beloofden games nu een gepasseerd station te zijn. Ongeveer zoals de Suske en Wiske boeken uit je jeugd in volwassenheid niet meer aanslaan. En toen pakte ik het laatste ongespeelde Myst spel dat nog op de plank stond, Myst V – End of Ages. Lange tijd durfde ik er niet aan te beginnen, enerzijds omdat een tijdperk dan echt voorbij zou zijn, en anderzijds omdat ik bang was dat ik dan niets meer zou hebben voor achter de geraniums. In eerste instantie kreeg ik het spel niet aan de praat onder Windows 7. Dus heb ik het op mijn oude Windows XP pc geprobeerd. Daar draaide het wel op, maar de videokaart vloog gierend uit de bocht. Hij kon de gekozen instellingen niet aan en sloeg af vanwege oververhitting. Nog een paar dagen zoet mee geweest. Gelukkig bleek het probleem onder Windows 7 heel simpel op te lossen. Kopieer een bepaalde map die door de initialisatie van het spel gevuld is onder Windows XP naar Windows 7 en alles werkt perfect. De gast die dat heeft uitgevogeld verdient absoluut de gouden medaille voor uitvogelen.
En toen openbaarde het spel Myst V zich aan mij in al zijn grafische pracht en glorie. Wauw, wauw, wauw, ik dacht dat ik nooit meer die ultieme ervaring terug zou krijgen die ik bij Myst had gehad. Total immersion noemen ze dat, totale onderdompeling. En zo bewijst Myst V dat een meesterverteller een uniek stempel kan drukken. Myst, Riven en Myst V hebben het alle drie, maar Myst III en Myst IV die niet door Rand Miller zijn gemaakt, hebben het niet, hoe goed zij ook zijn. Als ik het uitgespeeld heb, zal ik nog wel eens vertellen hoe het was. Maar ik kan me nu al niet meer voorstellen dat ik teleurgesteld zal worden.

Syberia is een van de allerbeste adventure games ooit

Eindelijk heb ik Syberia II kunnen spelen, jaren nadat ik het eerste deel had uitgespeeld. Wat een magistraal spel, het beste derdepersoons (je kijkt naar de persoon waar je mee speelt) adventure game tot nu toe. Het verhaal gaat over een advocaat, Kate Walker, die een verkoopcontract moet laten tekenen door de eigenaar van de Voralberg speelgoed fabriek in de Franse Alpen. De huidige bewindvoerder blijkt echter net overleden en de erfgenaam is onvindbaar. In het eerste deel moet Kate op zoek naar deze erfgenaam, Hans Voralberg. Dat blijkt een geniale bouwer van automatons, mechanisch gestuurde robots. Hetgeen blijkt als Kate Oscar ontmoet, de meest geavanceerde automaton die Hans tot nu toe gebouwd heeft. Deze Oscar blijkt Kate naar Hans te kunnen brengen. Met een opwindtrein! Uiteindelijk vindt Kate hem in de plaats Aralbad, overigens na veel obstakels overwonnen te hebben op tussenliggende stations.

In Syberia II komt Kate met Hans en Oscar aan in Romansbourg. Inmiddels is duidelijk geworden dat Hans zijn droom wil realiseren om het eiland Syberia terug te zien. Want daar leven nog mammoeten. Natuurlijk gelooft Kate hem niet, maar ze is erg op de oude man gesteld geraakt en wil hem graag helpen, vooral omdat zijn einde nabij lijkt te zijn. Na veel hindernissen komen ze in het dorp van de Youkol aan, een soort Innuit, maar dan op het euraziatische continent. Hans blijkt daar aan het eind van zijn krachten en Kate moet er echt alles aan doen om hem in leven te houden. Als dat lukt, vertrekken zij met een boot van mammoetslagtanden (!) naar het eiland Syberia. Of ze de mammoeten zien, vertel ik hier niet, maar het einde is een klein beetje onbevredigend, de lange reis in aanmerking genomen. Maar dat is helaas bij vrijwel alle games een probleem.

Tot zover het verhaal. Een verhaal dat staat als een huis en dat is niet verwonderlijk want het is van de hand van striptekenaar Benoit Sokal (Canardo). Meestal rammelt er bij games wel iets aan het verhaal, als het al aanwezig is. Maar bij deze game vertegenwoordigt het verhaal een waarde op zich. De gameplay, de spelbesturing is ook dik in orde. Zelden een derdepersoons adventure gespeeld dat zich zo gemakkelijk liet besturen. De spraak is meer dan in orde, sterke stemmen met persoonlijkheid. Goede voice-acting noemen ze dat in het vak. De muziek is eveneens goed, maar springt er niet uit. Daarbij komt dat muziek spaarzaam wordt toegepast. De puzzels tenslotte zijn allemaal geïntegreerd in het verhaal, je moet deuren openen, gereedschappen vinden, mensen om hulp vragen, enz. Dus geen rare schaakborden die ineens opduiken. De meeste puzzels zijn goed te doen, maar soms zijn er wel erg weinig aanknopingspunten en dan kun je een tijdje bezig zijn. Last but not least voor de liefhebbers: Syberia is door het overvloedige gebruik van veerwerkmechanieken en stoomtechnologie typisch een steampunk spel, met een vleugje magie.

Samengevat een dikke tien. Waarom ga ik zo uitvoerig in op een spel waarvan het eerste deel uit 2002 stamt? Vanwege het goede nieuws dat het spel nog steeds te krijgen is. Bij Amazon.co.uk zag ik de collectors edition (Syberia I en II plus Amerzone) voor slechts vijf engelse pond. Dat betekent dat je het voor net iets meer dan tien euro in huis kunt hebben. Een spel dat helemaal niks aan kracht heeft ingeboet. En dat bovendien fantastisch speelt onder Windows 7. Als je op de afbeeldingen klikt, krijg je vergrotingen te zien.

*** Update: Inmiddels is er sprake van de komst van Syberia III in 2013.